در مقاله قبل تاریخچه ای را از گذشته تا حال پول و انواع آن و تکامل آن صحبت کردیم.
به این مرحله رسیدیم که در تجارت جهانی اگر می خواستیم پولی را از کشوری به کشور دیگر انتقال دهیم، به شرط نبود تحریم ها در کشورهای مبدا و مقصد، باید کارمزد سنگینی بابت چنج کردن (تغییر واحد پول) پول پرداخت کنیم.
همینطور انتقال جهانی زمان‌بر است و در زمان محدود قابل انتقال نیست.
حالا به ظهور ارزهای دیجیتال می رسیم.
ابتدا به این می‌پردازیم که اصلاً ارز دیجیتال چه چیزی هست.
ارز دیجیتال مثل تمام پول های دنیاست که قابلیت خرید و فروش اجناس و خدمات توسط آن را داریم.
مثلاً دلار امریکا، یورو اتحادیه اروپا، درهم امارات، و ختی ریال ایران.
اما دو تفاوت اصلی دارد:
1- ارزهای دیجیتال فیزیک ندارند:
یکی از اصلی ترین تفاوت پولهای دیجیتالی با پول های معمولی این است که پول های معمولی همه به صورت فیزیکی کاغذ، سکه، حساب بانکی می باشند.
اما پول های دیجیتالی کاملاً الکترونیکی و کامپیوتری هستند، به صورت دیجیتالی تولید شده، خرج می شوند و ذخیره خواهند شد.
یعنی برای انتقال پول از کشوری به کشور دیگر، نیازی نیست تا بستر فیزیکی مثل بانک یا صرافی باشد و به صورت اینترنتی و از طریق کامپیوتر و حتی اسمارت فون ها قابل انتقال هستند.
فیزیکی نبودن ارز های دیجیتال مبنی بر این نیست که قابل تبدیل به پول های سنتی نباشند!
زیرا به راحتی می‌توان با انجام پروسه ی تبدیل ارز دیجیتال به پول سنتی این کار را انجام داد.
در این مرحله هست که صرافی ها فعال هستند، وگرنه در انتقال آن دیگر نقش اصلی را فرستنده و گیرنده ایفا می کنند بدون هیچ واسطه ای.
2- ارزهای دیجیتال مرز ندارند:
همه ارز های دنیا دارای مالکیت هستند، پشتوانه ای دارند و به صورت متمرکز و توسط نهاد ثابت مدیریت و چاپ می شوند.
بهترین ارز با پشتوانه دنیا دلار است، که از طریق دولت ایالات متحده آمریکا پشتیبانی و چاپ می شود.
مثلاً ارز بولیوار، کشور ونزوئلا از طریق دولت و بانک مرکزی این کشور پشتیبانی می شود.
حالا دولت و کشور، چون مالک اصلی این ارز ها هستند به راحتی می توانند ارزش آن را بهترین و ارزشمند ترین یا بدترین یا بی ارزش ترین کنند.
مثلا کشور امریکا که دلارش حرف اول تجارت جهانی را میزند یا می تواند با چاپ بیش از حد و تصمیم گیری های غلط مالی آن ارز را دچار تورم چندین هزار درصدی کند.
مثلا حالا مردم ونزوئلا برای خرید یک کیلو گوشت باید حجمی نزدیک به یک فرغون اسکناس رایجشان را انتقال دهند تا پرداخت کنند.
اما در ارز های دیجیتال دیگر این داستان ها وجود ندارد چون هیچ کشور، دولت، و بانک مرکزی صاحب آن نیست و سیستم مدیریت آن به صورت غیر متمرکز و جهانی و اینترنتی است و همه ی کاربران گرداننده ی این ارز هستند.
این خود باعث می شود مدیریت غلط یک نهاد تاثیر منفی بر ارزش کل ارزها وارد نشود، یا تصمیمات سیاسی و اختلافات سیاسی میان کشورها باعث افول یک ارزنشود.
چون مثلاً جنگ تجاری میان چین و آمریکا باعث نزول ارزش دلار شد.
اما این داستان ها در ارزهای دیجیتال وجود ندارد تا تحریم و تخریب یک کشور باعث ریزش آن ارز نشود، زیرا برای دولت و کشور خاص و مشخصی نیست.
